Chłodzenie w lodówce ze sprężarką następuje w wyniku przemiennego parowania i skraplania się czynnika chłodzącego. Cały ten proces dokonuje się w obiegu zamkniętym.
Najistotniejszą częścią lodówki jest sprężarka. Za jej sprawą dochodzi do wszystkich reakcji fizycznych poprzez które następuje obniżenie temperatury. Odpowiada ona również za podniesienie ciśnienia w układzie. Podczas wzrostu ciśnienia podnosi się temperatura czynnika. Czynnik przechodzący przez sprężarkę jest pod postacią gazu. W takiej formie trafia do skraplacza.
W wyniku styczności skraplacza z chłodniejszym powietrzem na zewnątrz urządzenia determinuje schładzanie czynnika i przekształca się w ciecz. Ciecz przechodzi poprzez cienką rurkę, tzw. kapilarę gdzie następuje zdławienie przepływu.
Schłodzony, ciekły czynnik chłodniczy trafia na parownik. W tym miejscu, w niskiej temperaturze oraz ciśnieniu, dochodzi do jego wrzenia. Wytwarzający się wtedy schłodzony gaz efektywnie absorbuje ciepło z wnętrza. Odparowany gaz z parownika ponownie zasysany jest przez sprężarkę aby ponownie go sprężyć.
Hałas stanowi o rozpoczęciu pracy sprężarki. Zadziało się tak za sprawą czujnika termostatu, który zarejestrował zwiększenie się temperatury w komorze. W skutek tego rozpoczął się cały mechanizm mający na celu utrzymanie niskiej temperatury w komorze lodówki.
Chłodzenie w lodówce bez sprężarki następuję przy użyciu ogniwa Peltiera. Jest to cienka biała płytka wykonana z półprzewodników, która podczas przepływu prądu z jednej strony oddaje ciepło natomiast z drugiej oddaje tzw. "chłód". Ogniwo przeważnie montowane jest między dwoma radiatorami gdzie jeden znajduje się wewnątrz komory zaś drugi na zewnątrz.
W porównaniu do chłodziarek ze sprężarką, nie są tak efektywne, ale mogą być mniejszych gabarytów oraz mniej ważyć, a ich budowa jest o wiele mniej skomplikowana.